Öyle çok beklendin ki,
Yürekteki gizli yaranının sahibi,
Ne yollar, ne aylar, ne yıllar getirmeye yetmedi,
Hüzün bulutları kapladı.
Gönül evrenini,
Sonrası yağmurlar boşaldı, mil denizlerinden...
Her gelen yolda ki yolcuya sordu,
Kimseler görmedi ne izini, ne yüzünü...
Kim bilir belki de görünen bir rüyadan ibaretti,
Bir günlük, bir zamanlık,
Samanlık hiç seyran olmadı ki,
Varlıkla yokluk arası bir şeydi...
Bilseydi, varlığı ispatlanamayan kişi,
Elbette bu kadar kayıtsız kalmazdı...
Her sabah aydınlık eserken yel yel,
Bir türlü çalmadı gönü kapısı?
Hep başka seslerle uyandı sabahlara.
Beklenen ses, hiç duyulmadı ki,
Kısmet değildi, fizandı sanki kalınan yer?
Sonrasında birbiri ardını kovaladı umut kapısında
Hayaller düşler
Hiç menekşeler açmadı baharlarda.
Kışlarda kardelenler çatlatmadı topraklarımı.
Şerha şerha bölündü duygular,
Zaman, doldurdu boşlukları?
Beklemek kahır olsa da,
Hala bekler her sabah gelmeyecek olanı,
Gözler ufukta, umutlarım göçte şimdi?
